mijn eerste avonturen in Ghana

Hee allemaal,
Ik ben nu twee weken in Ghana en ik denk dat het heel lastig is om uit te leggen hoe het hier is, maar ik doe toch een poging. De eerste twee dagen hebben we in Accra doorgebracht. Vanaf onze aankomst in Ghana vielen ons wel een aantal dingen op, want het is me toch wel een ander cultuurtje, dat Ghana. Het eerste wat ons opviel is dat we niet werden opgehaald bij het vliegveld zoals afgesproken. Op goed vertrouwen een taxi gepakt richting een hotel dat heette: Lux Paradise. Toen snapte ik nog niet zo goed waarom dat zo heette maar inmiddels ben ik daar wel achter. Het had namelijk een douche en een wc met doortrek. Als ik daar nu aan terug denk, was dat inderdaad best wel een lux paradise.

De volgende dag hebben we toch contact kunnen leggen met Victoria, de vrouw die ons eigenlijk op zou halen. Zij heeft ons Accra laten zien, een drukke stad waar alles op het hoofd wordt gedragen en waar er overal de mogelijkheid is om te slapen. Veel mensen die aan het werk waren bijvoorbeeld in een bar of op de markt, deden gerust even een dutje. Ook Victoria onze gids, is deze dag drie keer in slaap gevallen. Twee dagen hebben we in Accra doorgebracht, er was zoveel te zien en ik was dan ook bij dat we lekker achter Victoria aan konden hobbelen.

Toen gingen we naar Wli. Door Victoria zijn we afgezet op een “trotro”. Een trotro is eigenlijk net zo een personenbusje als we die in Nederland kennen, met het zelfde aantal stoelen, maar dan het dubbele aantal personen. De weg naar Wli was net een jeepsafari, soms hield de weg ineens op of zaten er hele grote kuilen in de weg. De drukke stadsomgeving veranderde in dorpjes met hutjes afgewisseld met stukken jungle. Ook kwamen we een grote bosbrand tegen, deze brand bedekte ongeveer de helft van de weg. Met flink gas zijn we er “langs” gereden, de hitte was in heel de auto te voelen. Uiteindelijk kwamen we aan in Wli, de plek waar wij voor drie maanden gaan wonen en werken.

De eerste dagen hebben we kennis gemaakt met ons gastgezin, de organisatie, de scholen en de Shief(stamhoofd).
In het gastgezin werd er eten voor me gemaakt, we aten niet gezamenlijk. Dus ik at alleen, of nou ja, helemaal alleen ben je hier nooit, want het stikt hier van de geiten, schapen, kippen, hagedissen, poezen en honden. Later ben ik er achter gekomen dat het eten hier in verschillende rangen gaat, eerst de gasten dan de ouderen, dan de kinderen. Mijn gastgezin bestaat uit drie vrouwen en 1 meisje. In totaal zijn dit vier generaties, oude oma, haar dochter, die ook een dochter heeft en dat meisje is daar dan weer een dochter van. Als jullie dit even te ingewikkeld vinden, geeft niks, mij kostte het ook een week om hier precies achter te komen. Er zijn namelijk nog een heleboel andere mensen die ook aanwezig zijn in huis en in de tuin. En voor het gemak noemt iedereen elkaar hier brother en sister. Inmiddels weet ik dat er geen mannen bij dit gezin horen. Want ondanks dat mijn gezin ontzettend Christelijk is, komen er soms toch kinderen waarvan de vader niet echt in beeld is en de kinderen hier hebben vaak allemaal verschillende ouders. Best wel ingewikkeld dus. Wie er nou echt broers en zussen zijn, daar ga ik volgens mij nooit achter komen. Goed, die eerste dag heb ik kennis gemaakt met mijn familie en met mijn douche en mijn wc. Achter een muurtje kan ik mezelf wassen met een emmer en een wc heb ik ook, maar geen doortrek en wel heel veel vliegen. Mijn kamertje is prima, ik heb een goed bed en mijn deur kan gewoon op slot dus dat is hartstikke fijn. Mijn cadeautjes die ik had mee genomen voor mijn gastgezin werden dankbaar ontvangen. Vooral de bellenblaas was erg in trek bij jong en oud. Omdat ik `s avonds niemand meer had gezien was ik naar mijn eigen kamertje gegaan en vroeg gaan slapen. Later begreep ik van Edem (iemand van de organisatie) dat het niet de bedoeling was dat ik wachtte tot mijn familie me ergens in betrok, maar dat het de bedoeling was dat ik tegen hen zei: ik ga met je mee.

Nou dat heb ik de volgende dag meteen geprobeerd. Tegen mijn oudere zus heb ik gezegd: ik ga mee. Ik wist nog niet zo goed waar naar toe en omdat dat nooit precies wordt uitgelegd is dat altijd weer een avontuur. Ik ging samen met haar en mijn jongere zusje naar een farm. Het was erg lang lopen en uiteindelijk kwamen we uit in een oerwoud dat farm werd genoemd. Hier heb ik geholpen met bananen plukken en andere vruchten die ik niet eerder had gezien. De tocht in het oerwoud was erg lang en toen we een slang tegen kwamen moesten we omdraaien en een lange weg terug lopen. Voor heel veel bomen werd gebeden. Maar toen het water op was, dat hier uit plastic zakjes wordt gedronken, werd dit op de grond gegooid. Uiteindelijk hadden we twee grote tonnen met bananen en andere vruchten gevuld. Vanaf daar moest er nog twee uur terug worden gelopen. Mijn oudere zus nam de ene ton op haar hoofd. En ik had aangeboden dat ik die andere ton wel zou doen. Het was erg zwaar en ik heb na mijn lange tocht dan ook erg veel respect voor al die kinderen en volwassen die kilo’s op hun hoofd dragen.

Edem is een man die hoofd is van onze organisatie Narema. Hij heeft ons voorgesteld aan de vier scholen die hier in het dorpje zijn. Ook heeft hij ons meegenomen naar de Shief. Daar moesten we borrels mee drinken had ik begrepen. Dat kon ik wel dacht ik, had immers goed kunnen oefenen bij de carnaval. Toch ging het net iets anders als dat in Nederland zou gaan. Want onze eerste borrel werd met gebeden en rituelen geofferd aan de grond. De Shief was een aardige man die ons bedankte voor onze komst en na deze bijeenkomst waren we officieel inwoner van Wli. Dus bij deze: ik ben een Ghanees.

Onze eerste werkweek zit er inmiddels op. Edem had bij het voorstellen van de scholen uitgelegd aan de scholen dat het de bedoeling was dat we de eerste week zouden observeren en geen les zouden geven. Ik weet niet precies waarom, maar het was voor de meeste scholen toch niet helemaal duidelijk wat we zouden gaan doen. De eerste dag zou om acht uur beginnen, maar hier is voor alles de ‘african time’ van toepassing dat betekende dat het een uur of tien was dat de leraren en de kinderen in hun eigen lokaal zaten. Het eerste wat me opviel waren de stokken die op zijn bureau lagen. Toen iedereen zat zei de leraar: “Oke, nu mag je beginnen met je les.” Na nogmaals uitleggen dat dat eigenlijk niet de bedoeling was begon hij gelukkig alsnog zelf de les. Heel anders als in Nederland leren deze jonge kinderen van 3 tot en met 5 jaar al het alfabet, tellen, sommen en Engels. De les bestond vooral veel uit dingen nazeggen die hij dan voor zei. De stok werd heel vaak gebruikt. Kinderen werden erg hard geslagen wanneer ze het antwoord niet wisten, of wanneer ze iets verkeerds deden. Wat er dan precies verkeerd werd gedaan, was mij niet duidelijk en de kinderen denk ik vaak ook niet. Na een uur les viel hij in slaap. Languit op zijn buik in de klas. Ik dacht dat dit wel het uitgelezen moment om dan toch wat les te geven. Door plaatjes te tekenen en de Engelse woorden er bij te vertellen. Helaas spreek ik nog geen vloeiend Ewe (de lokale taal hier) en daardoor verloren de kinderen vaak hun aandacht. Wanneer het te luidruchtig werd in de klas werd de leraar wakker en sloeg hij iedereen die niet op zijn plek zat met stokken. Dan waren de kinderen voor een minuut of twee weer stil.

Na deze dag ben ik fanatiek aan de slag geweest met ideeën uitwerken op papier omdat ik veel dingen heb gezien waar ik verbetering in aan wilde brengen. Dinsdag had ik een klas alleen, de kinderen konden mij niet verstaan en ik hun niet, dus dit was nou niet echt een groot succes. Gelukkig is de headteacher behulpzaam en ze zorgde er op een gegeven moment voor dat ik nog een leraar in de les kreeg. Woensdag waren we op een school waarbij het wat beter geregeld was, gek genoeg was dit geen echte school. Het was een school voor kinderen die geen geld hadden om op een echte school te zitten. De materialen waren minimaal maar de leraren waren gemotiveerd. Er werd geslagen maar omdat de leraren dit wel consequent deden, wisten de kinderen wat wel en niet mocht en ze waren erg braaf. De laatste school was geen succes. De hele school werd bij elkaar getrommeld in 1 lokaal. Toen moesten wij gaan les geven. Meerdere malen gaven we aan dat dit niet de bedoeling was. We probeerden uit te leggen dat we eerst wilden kijken hoe het er aan toe ging zodat we beter konden inschatten wat ze nodig hadden en daar dan later op in kunnen spelen. Even vergeten dat Ghanese mensen witte mensen vaak zien als miljonairs die hier soms een weeshuis of een ziekenhuis neer komen zetten. De leraren en de kinderen vertelden wat ze wilden: computers, with boards, tv’s, stoelen, tafels ect. Tegen de kinderen werd verteld dat wij hier kwamen om hun daar mee te helpen en er werd hard voor ons geklapt. Toen we daar zo overdonderd voor die school stonden, konden we die verwachtingen op dat moment even niet meer bijstellen. De volgende dag is dit gelukkig recht gezet. Door nogmaals proberen uit te leggen wat we nou precies komen doen.
Misschien is het ook wel een goed idee om even uit te leggen wat dat dan precies is. Mijn stage bestaat uit twee onderdelen: next gen en leraren ondersteunen. Next gen is een groep jongeren waar mee bepaalde onderwerpen worden behandeld die hier problemen vormen. Voorbeelden hiervan zijn tienerzwangerschap en drugsgebruik.
De leraren ondersteunen gaan we doen door middel van meetings met de leraren, hierin laten we iedere keer een topic aan bod komen wat belangrijk is voor kinderen. Voorbeelden hiervan zijn creativiteit, consequent zijn en teamwork. Na zo een meeting geven we een activiteit voor de kinderen tijdens schooltijd waarbij dat onderwerp dan centraal staat. Op deze manier hoop ik, dat we de leraren en de kinderen wat kunnen leren en ik hoop ook dat zodra wij weg zijn sommige dingen worden overgenomen door de leraren.

We zijn ook twee keer naar de kerk geweest, stik gezellig want ze dansen en zingen daar ook. Maar gisteren ging ik om acht uur ‘s ochtends weg van huis en was ik om vier uur ‘s middags pas thuis. Dat was dan weer iets te veel van het goede. Gelukkig zijn Ilse en ik de moeilijkste niet en doen we op momenten als deze gerust ff dutje. Maar volgende week zondag gaan we dit kerk aanbod toch maar even overslaan.
Nou, tot zover mijn avonturen hier in Ghana. Ik ben benieuwd wat ik nog meer allemaal ga beleven.

Zonnige groetjes uit Ghana

P.S
De locatie klopt niet precies, dit is de stad het dichtstbij