blog 4

Al een tijdje niks van me laten horen, maar geen bericht is goed bericht. Want ik heb het erg naar mijn zin gehad. Afgelopen weken ben ik op reis geweest met mijn ouders en nu ben ik weer terug in mijn oude vertrouwde dorpje Wli, want zo voelt het inmiddels eigenlijk al wel. Ik ken de cultuur nu al best goed en heb mijn plekje hier al wel een beetje gevonden. Ondanks ik soms nog steeds voor verassingen sta. Zo werden er gister drie mannen boos op me omdat ik “good morning” zei. Ik was hier zelf erg verbaasd over maar na dit te hebben nagevraagd weet ik nu dat het niet gepast is als je voor je eigen huis zit als eerste een voorbijganger te groeten. Het is de bedoeling dat je wacht totdat zij jou groeten en dan pas mag het. Weet ik dat ook weer, beter laat dan nooit, want ik roep al twee maanden lang als eerste goede morgen.

Wel ben ik er inmiddels aan gewend dat een planning maken geen zin heeft en dat altijd alles anders verloopt als dat je denkt. Maar ook het feit dat niks hier haast heeft, dat bevalt me wel. Toen ik laatst mijn gastmoeder vroeg of ik kon helpen om te koken, dacht ik zelf meer aan het snijden van een ui of een tomaat. Maar omdat ze nu al drie weken op vuur kookte, wilde ze graag dat haar gasfles gevuld werd. Ondanks het een ander klusje was dan ik had gedacht, ben ik samen met Ilse op pad gegaan met de gasfles. Het was een grote brede gasfles van ongeveer een meter hoog. Mijn gastmoeder droeg hem op haar hoofd naar de plek waar de trotro (Ghanees openbaarvervoer) zou stoppen. Dat is nogal een onderneming, zou je in Nederland denken. Met zo’n grote zware gasfles met de bus naar een stad die je niet goed kent en dan vervolgens een nog zwaardere gasfles weer mee naar huis te moeten nemen. Hier in Ghana gaat dat gelukkig anders, niemand vindt het raar dat er een gasfles mee moet in een trotro en een trotro is dan ook nooit te vol. Wanneer het gezellig druk is kan het zo zijn dat je spullen of een ander persoon bij je opschoot krijgt. De chauffeur bracht ons naar de plek waar de fles gevuld kon worden en zette deze weer terug in de trotro. Vervolgens bracht hij hem naar een plek waar we hem veilig achter konden laten, zodat wij onze boodschappen konden doen. Eenmaal weer terug op de plek waar de gasfles was achtergelaten werd de gasfles in de trotro naar Wli geladen en zo was onze dag weer goed besteed en ons klusje geklaard.

De vakantie met mijn ouders was erg leuk. We hebben heerlijk gegeten en genoten van al het andere luxe. Het was grappig om te zien dat mijn ouders natuurlijk nog niet zo gewend waren aan de cultuur als dat ik dat inmiddels ben. Dat wat voor mij luxe was, was het voor hen niet altijd. Ook het Ghanese eten waaraan ik inmiddels wel gewend ben, was voor hun een hele uitdaging. De gewoonte om met ieder een praatje te maken en je linkerhand niet te gebruiken bij het aanpakken of het eten, het was volgens mij een heel avontuur voor hen. Mijn ouders hebben ook het dorp bezocht, mijn huisje gezien, gegeten samen met mijn gastgezin, een avondje in het plaatselijke “café” gezeten, de kerk dienst bijgewoond, gewandeld naar de waterval en ook meegedraaid met wat activiteiten van de jongerengroep Next Gen. Er was een kampvuur met trommels en er werd heel de avond gedanst. We hadden ook een talentenshow georganiseerd waar het hele dorp kwam kijken. Mijn ouders kregen een ereplek vooraan en ik was jury, super leuk om te zien dat ze echt goed hadden geoefend en nu hun zang, dans, rap en verteltalenten konden laten zien. Ook heb ik samen met mijn moeder een clean-up day gedaan. Waarbij de kinderen konden knutselen van gevonden afval. Het was wel even wat anders als de georganiseerde kleuterklas waar mijn moeder normaal voor staat, maar het was zeker een succes. De rest van de reis hebben we verschillende lokale boerderijtjes bezocht, weverijen, kralen maken ect. Het bezoek aan een aantal slavenforten waren erg indrukwekkend.

Inmiddels ben ik dus weer terug in Wli en ik heb nog twee weken stage voor de boeg. In deze twee weken gaan we onze laatste activiteiten geven en ik hoop nog wat tips en tops te kunnen geven aan de leraren waarmee ik samen heb gewerkt afgelopen periode. Ons onderzoek is af (YEAS!!). Uit ons onderzoek is gebleken dat de aspecten die belangrijk worden gevonden in een opvoeding niet heel veel verschillen met die van Nederland. Toch worden deze belangrijke dingen zelf erg weinig toegepast binnen de Ghanese opvoeding. Onze aanbeveling was dan ook om cursussen en hulp aan te bieden binnen de opvoeding. Zodat de ouders en leraren het beter onder de knie krijgen hoe ze dat nou precies moeten doen. Mooi en idealistisch, maar daar zou vast niks van terecht komen. Want wij gaan al bijna weg en er zou hier vast niet iemand zijn die zo iets goed zou kunnen, dachten we.. Totdat we op onze reis een Ghanese vrouw spraken die dit als werk had. Ze ondersteunde moeders in kleine dorpen met het opvoeden van hun kinderen. Ze was hier nog maar net mee begonnen en het project was nog erg kleinschalig. Toen we dit enthousiast vertelde aan onze stagebegeleider die zich vooral bezig houdt met ontwikkelingshulp, vond zij dit een erg goed initiatief. Mijn stagebegeleider is nu zelf ook van plan om dit op te pakken hier in Wli. Ook hebben de twee nu elkaars contactgegevens om ervaringen uit te wisselen. Wie weet, wat voor moois daar uit kan komen!