mijn laatste blog

Ik ben nu vier maanden terug in Nederland en heb al verschillende malen geprobeerd mijn laatste reisblog te schrijven. Natuurlijk had ik gehoopt dat mijn laatste blog vol zou zitten met prachtige ervaringen. Maar dat is niet het geval, toch heb ik er voor gekozen om juist dit blog te delen.

Zoals de meeste wel weten heb ik een busongeluk gehad. Ik vind het moeilijk als mensen er naar vragen, omdat ik niet goed weet waar ik moet beginnen. Wanneer mensen vragen hoe het met me gaat, antwoord ik toch vaak met dat ene “juiste” antwoord, dat het goed met me gaat. Het volledige antwoord is te groot en past daarom niet in een normaal gesprek. Ook niet in een blog en dat hoeft gelukkig ook niet. Toch vertel ik in dit blog wel, wat ik er over wil vertellen.

Melissa en ik waren van plan om de watervallen in het plaatsje Kimtampo te bezoeken, pakte daarom het openbaar vervoer richting dit plekje. Het trotrobusje met ongeveer dertig mensen reed hard over een onverharde weg. Het linker achterwiel van de trotro schoot er af en toen zijn we gaan tollen en van de weg afgeraakt. Het busje dat eerst bestuurd werd, bestuurde nu ons. Uiteindelijk zijn Melissa en ik er samen met heel veel andere mensen uitgevlogen. Vanaf dat moment is de paniek, de angst en het verdriet zo ontzettend groot, dat ik blij ben dat niemand zich dat kan inbeelden. Er zijn veel mensen overleden in dit ongeluk.

Gelukkig hebben Mel en ik het wel overleefd
. Hier in Nederland zeggen mensen: “Dan heb je geluk gehad.” Daar zeggen de mensen: “God saved your life.” En ik? “Ik heb geluk dat God mijn leven heeft gered.”

Tijdens mijn tijd in Ghana heb ik meer verschillen ontdekt tussen beide culturen. Daar waar in Ghana mensen er aan gewend zijn dat niks te plannen valt, lijkt het alsof de mensen in Nederland vaak denken alles onder controle te hebben. In Ghana heb ik mensen gezien die druk bezig waren met het verkrijgen van eten en een dak boven het hoofd. In Nederland is dat vaak vanzelfsprekend. Niet gek ook dat de mensen uit Ghana tegen mij zeiden: “The Netherlands is amazing!”

Dat is het ook, want aan onderdak, eten, educatie en aan goede zorg geen gebrek. Maar als ik naar de overvolle psychiatrische inrichtingen kijk, betekent dat dus niet meteen dat iedereen hier zo ontzettend gelukkig is. Als je een huis hebt, dan kan dat groter. Als je eten hebt, dan kan dat lekkerder. Op deze manier zoeken we altijd naar dingen die beter kunnen en dat maakt dat dingen ook steeds beter worden. Ik kan me dan ook goed voorstellen dat wanneer we onze garagedeuren, verwarming en lichtknoppen kunnen bedienen via onze mobiele app we het gevoel hebben dat we echt alles onder controle hebben. Tot het moment dat er iets ergs gebeurd waar we totaal geen controle over hebben.

In één klap is het duidelijk. Ik hoop niet dat iedereen daar zo een klap voor nodig heeft. Daarom deel ik deze ongewone blog in deze doodgewone wereld. Een wereld waarin iedereen liever praat over fantastisch of juist over niks aan de hand. Niet alleen om te vertellen hoe erg het is, maar ook om te vertellen hoe dan verder. Want niks is minder waar dan de veel gehoorde cliché: het leven gaat door. Zo ook in een chaos van mensen die schreeuwden, huilden of dit niet alles niet meer konden… Ik weet nog goed welke 3 woorden ik hardop zei en bleef herhalen. Ik kon het niet voelen, ik kon het niet weten, maar ik geloofde: “Het komt goed.”

Ik ben blij dat wij in Nederland er alles aan doen om er voor te zorgen dat alles goed komt. Want dat maakt dat wij het als land economisch gezien, zo goed doen. Maar als je op het punt komt dat je alles gedaan hebt wat je kon doen en alleen nog dat gene overblijft waar niks meer aan te doen is. Dan zit er nog maar één ding op. Geloven in die drie simpele woordjes: “Het komt goed.”