verhaal nummero 3

Na ons weekendje genieten in ons luxe resort, zijn we weer terug gekeerd naar ons dorpje. Ik had er eigenlijk weer helemaal zin in. Maar helaas werd ik op dag 1 ziek en heb meteen weer een middagje aan het infuus gelegen omdat ik koorts had en andere griepklachten. Uiteindelijk ben ik daar gelukkig best snel van hersteld en ik hoop dat dit nu echt de laatste ziekte is die ik hier heb gehad en dat mijn weerstand nu sterk genoeg is om het hier aan te kunnen.

We zijn inmiddels begonnen met onze topic creativiteit, dus daar zijn de activiteiten op de scholen nu op gericht. Morgen gaan we onder andere schilderen met de kinderen op school. De activiteiten van de jongeren groep nextgen gaan op het moment niet erg hard, want deze werden vaak op het laatste moment afgezegd. Omdat het regende of omdat er sport was en vorige week waren er helemaal geen activiteiten omdat er geld in werd gezameld om een uitstapje te doen, maar uiteindelijk is het uitstapje er ook niet van gekomen vanwege geld gebrek. Ook zijn we er bij toeval achter gekomen dat de scholen straks bijna vier weken vakantie hebben, dus in deze weken zullen we onze tijd anders in moeten delen.
Mijn zusje van hier was jarig, zelf wist ik niet zo goed of dit wel of niet gevierd werd. Maar ik had haar een snoeptaart gegeven die ik mee had genomen uit Nederland. ‘s Middags zou haar feestje zijn, maar om vier uur had ik nog steeds geen feestje kunnen ontdekken. Haar moeder was de stad in en het was niet precies duidelijk wanneer ze terug zou zijn. Ilse en ik besloten om de vrienden en vriendinnen van haar te schminken en we hadden er ook een muziekje bij op gezet. Binnen een mum van tijd stond de tuin vol met geschminkte dansende kinderen. Rond het avondeten kwam haar moeder thuis, er werd voor alle kinderen gekookt en het was een gezellig en onverwacht feestje.

Het paasweekend zijn we naar Kwahu geweest, we hadden een “georganiseerde reis” geboekt. Waarin we verschillende activiteiten zouden doen waar paragliden er 1 van was. Ook het ontbijt, lunch en diner was inclusief. Dat is nog eens makkelijk, zou je denken. Maar natuurlijk liep dat ook weer iets anders dan gepland. De eerste dag ging ik paragliden en dit was echt ontzettend gaaf. Helaas kwam niet iedereen van ons reisgezelschap -dat uit Ghanezen en mensen uit India bestond- aan de beurt om te paragliden. Daarna hebben we lang in de file gestaan op weg naar onze slaapplek. Wij zaten in de auto bij een Russisch stel (wat de trip na het paragliden heeft verlaten). Wij waren dus een auto met alleen maar witte mensen en dat was de politie hier ook niet ontgaan. We zijn wel vijf keer aangehouden en we kregen boetes voor de gekste dingen, zelfs het lampje in de auto boven ons hoofd werd gecheckt of deze het wel deed. Gelukkig zijn we onder de meeste wel uitgekomen, dankzij de vraag: How is your family? Vaak veranderde het serieuze boze gezicht dan ineens in een grote glimlach, want met de familie ging het goed. Na een gezellig praatje werd was de politie zijn boete vaak vergeten en groette ons vriendelijk, zodat we weer door konden rijden. Rond elf uur s avonds kwamen we aan bij een gebouw van drie verdiepingen er was geen elektriciteit en dus ook geen licht. Op de derde verdieping woonde een groep van ongeveer twaalf jongens. Er hing een vreemd sfeertje. De reisleider vertelde ons dat we de telefoons aan de overkant van de weg konden brengen om ze ‘s nachts op te laden en dat wij dan vervolgens op het dak van dit gebouw konden slapen. Na wat overleg kwam iedereen tot de conclusie dat dit in ieder geval niet de veiligste optie zou zijn, dus gingen we opzoek naar een andere slaapplek. Uiteindelijk kwamen we aan bij een soort van hotel waar maar 1 kamer gehuurd kon worden omdat het anders te duur zou worden. De grond werd vol gegooid met matrasjes. In totaal konden er maar 4 mensen slapen, de rest zou buiten moeten slapen. “Als vanzelfsprekend” zouden dit de meiden zijn. De jongens sliepen die nacht buiten, zonder matras. Ons avondeten arriveerde om 1 uur ’s nachts en terwijl iedereen met deze nacht in het vooruitzicht moest wachten op dit ‘iets te late’ diner, was het erg gezellig. Er werden grappen verteld en onze bedden werden opgemaakt door de jongens van het reisgezelschap. Het laatste eten uit de tassen werd eerlijk verdeeld over iedereen en iedereen was blij dat in ieder geval de meiden veilig binnen mochten slapen. De rest van deze goed georganiseerde trip verliepen de dagen ook een beetje op deze manier. Soms was de lunch er pas om half vijf en de dagen bestonden vooral uit wachten. Maar de sfeer was goed, het was bijzonder om te zien hoe geduldig en lief iedereen was naar elkaar ondanks deze toch wel barre omstandigheden. Omdat het een festival was zijn we ook een avondje op stap geweest. In Ghana kan je trouwens overal dansen, daar heb je geen club voor nodig. Overal stonden dansende mensen. Ons groepje stond in een kringentje en dan was het de bedoeling dat er om de beurt iemand in het midden zijn dans-skills liet zien. Ilse en ik hebben natuurlijk ook erg ons best gedaan om alle Afrikaanse moves te overtreffen. Maar ik moet toegeven dat dat een zware klus is, aangezien die Ghanezen hier soms koprollend de dansvloer over gingen.
De laatste dag waren zelfs deze geduldige mensen niet blij, want drie van hen hadden ook niet kunnen paragliden en kregen daarbij ook hun geld niet terug. Na een discussie van twee uur aan de kant van de snelweg waren we er helemaal klaar mee. We kwamen pas laat aan een hostel in Accra, maar er was een douche en dit maakte alles goed.